Epicka opowieść (700 stron!) o Stambule i jego mieszkańcach, ich miłościach, troskach i marzeniach. Uczta dla tych, którzy kochają dobrą literaturę i zatęsknili za dziełami tureckiego noblisty.

Uliczny handlarz, wędrujący w zimowe wieczory po nędznych, zaniedbanych ulicach Stambułu, to rzadkość.
Mevlut Karataş jest jednym z ostatnich i coraz mniej mieszkańców miasta otwiera okna i drzwi na jego głośne zawołanie: "Buzaaaa!". Za dnia ima się rozmaitych dorywczych prac: sprzedaży jogurtu, pilawu albo kelnerowania, za to nocą bierze na barki dzbany tradycyjnego tureckiego napoju, a nogi same niosą go przed siebie. Buza jest spuścizną po przodkach, przypomina ludziom o dawnych czasach i Mevlut nie wyobraża sobie życia bez niej, bez żartów z klientami i bez Stambułu, jego krętych uliczek, zakamarków, dzielnic, które zna jak własną kieszeń. Te długie wędrówki czynią Mevluta szczęśliwym, jednakże nie pozwalają zabezpieczyć bytu jego rodziny. A tę biedny Mevlut kocha ponad wszystko. Ma dwie śliczne córeczki i żonę Rayihę, którą poślubił wskutek pomyłki - z małej wioski w prowincji Konya porwał nie tę dziewczynę, którą zamierzał...

Dziwna myśl w mej głowie to historia wielopokoleniowej rodziny przybyłej do Stambułu z biednej wsi, a zarazem drobiazgowa kronika życia w mieście nad Bosforem w latach 1969-2012. Wraz z Mevlutem, jego ojcem, wujostwem, kuzynami i pozostałymi członkami stopniowo powiększającej się rodziny obserwujemy Stambuł na przestrzeni kilku dziesięcioleci i jesteśmy świadkami fascynujących przemian, jakim podlegała metropolia. Śledzimy następujące po sobie pucze, zamachy bombowe w redakcjach gazet, korupcję urzędników, przemiany obyczajowe, plotki, marzenia i lęki, którymi żyją stambulczycy, i widzimy, jak w miejscu dawnych gecekondu, prowizorycznych chatek wzniesionych przez ubogich imigrantów na bezprawnie zasiedlonych działkach, wyrastają wielkie wieżowce, a szerokie aleje wypierają stare kamienice.
Miasto umiera i odradza się, a żyjący w nim ludzie wypełniają je swoimi opowieściami - o nieodwzajemnionych miłościach, aranżowanych małżeństwach, rodzinach, które raz są szczęśliwe, a raz nie, o przyjaźni, nienawiści i marzeniach o lepszym życiu.

W szesnastowiecznym Stambule grupa najwyśmienitszych artystów ma zrealizować zlecenie sułtana: stworzyć utrzymaną w nowoczesnym zachodnim stylu księgę upamiętniającą jego wielkość i chwałę. Księgę mają zdobić barwne miniatury. Ale sztuka figuratywna jest zakazana w religii muzułmańskiej. Zlecenie i jego wykonawcy są zatem w poważnym niebezpieczeństwie. Należy utrzymać je jak najdłużej utrzymać w tajemnicy. Jeden z zatrudnionych mistrzów zostaje zamordowany.Nazywam się Czerwień łączy elementy tajemnicy, intrygi i wątku miłosnego z filozoficzną zagadką. To najpopularniejsza powieść Orhana Pamuka - przetłumaczono ją na 24 języki i wyróżniono najbardziej lukratywną nagrodą literacką: IMPAC Dublin Award w 2003 r.

Mała wyspa i wielka polityka. Nowa powieść laureata Literackiej Nagrody Nobla to przewrotna dystopia, a zarazem niepokojąco współczesna opowieść o nas samych.

Kwiecień 1901 roku, nad imperium osmańskim zapada noc. Położoną gdzieś między Rodos a Kretą wyspę Minger atakuje niewidzialny wróg - dżuma. Liczba ofiar szybko rośnie, ale zaraza nie jest jedynym zabójcą. Ginie główny inspektor sanitarny Bonkowski Pasza. Na miejsce przybywają księżniczka Pakize, bratanica sułtana, i jej świeżo upieczony mąż, doktor Nuri Bej, który ma za zadanie zapanować nad zarazą i rozwiązać zagadkę śmierci inspektora. Wkrótce oczy całego świata zwrócą się na Minger, a jego muzułmańscy i chrześcijańscy mieszkańcy zaczną obwiniać o katastrofę siebie nawzajem. To statki handlowe z Aleksandrii czy może pielgrzymi z Mekki przywlekli na wyspę bakcyl dżumy? A może epidemii wcale nie ma? Minger staje się areną gwałtownych konfliktów - i gwałtownych namiętności.

Orhan Pamuk z wielkim narracyjnym kunsztem, pobrzmiewającym echem Tołstoja, Conrada i Camusa, odmalowuje świat fikcyjnej wyspy. Fantazja przenika się tu z rzeczywistością, a przeszłość z teraźniejszością. Losy jednostek zderzają się z wielką historią, strach z władzą, rozum z wiarą.

Pamuk od lat jest mistrzem budowania światów. Tworzy całe miasta, ulica po ulicy, cegła po cegle, zapach po zapachu. Na bitych 700 stronach zbudował więc Minger jako wielowymiarową bajkę, poprzecinaną przez opowieści o nacjonalizmie, pandemii, nowoczesności i tożsamości wspólnotowej.
[Łukasz Wójcik, "Polityka"]

Pełna tajemnic powieść o ojcach i synach, która pokazuje, że od przeszłości nie da się uciec.

Okolice Stambułu, upalne lato roku 1986. Ojciec nastoletniego Cema z powodów politycznych zostaje zamknięty w więzieniu, chłopak - chcąc opłacić kursy przygotowujące do egzaminów wstępnych na studia - musi znaleźć pracę. Zatrudnia się jako pomocnik mistrza studniarskiego. Pewnego wieczoru, gdy mistrz i nastolatek - których relacja coraz bardziej zaczyna przypominać tę łączącą ojca i syna - wyruszają do pobliskiego miasteczka Öngören, Cem poznaje rudowłosą aktorkę teatralną i obsesyjnie się w niej zakochuje. Chłopak nie zdaje sobie jeszcze sprawy, że całe to lato - ludzie, których w tym czasie poznał, historie, które usłyszał - oraz Rudowłosa na zawsze zmienią jego życie.